Shi Chongming gaf geen antwoord. Hij deed de kastjes aan de muren open en wees ernaar. Elke plank lag propvol stapels paper, vergeeld, gescheurd en tegen elkaar aangeduwd, vastgemaakt met lint, touw, plakband en paperclips. ‘Mijn levenswerk. Het enige waar ik de laatste vijftig jaar aan heb gewerkt. Aan de buitenkant ben ik professor in de sociologie. Vanbinnen ben ik alleen bezig mijn dochter te vinden.’
‘U bent het niet vergeten’, mompelde ik, starend naar de stapel papier. ‘U bent Nanking nooit vergeten.’